جانی دپ و سرخوشی
کریم نیکونظر: توی یکی از تیزرهای جشنواره‌ی کارلووی واری، جانی دپ با سروشکل هیپی‌وار وارد ساختمانی می‌شود و بعد از گفت‌وگویی، تندیس جشنواره را روی میز می‌گذارد. دپ با پلاکی اسمش را روی تندیس پیچ کرده؛ انگار که می‌خواهد پُز جایزه‌اش را بدهد. همان موقع گوشه‌ی تصویر نوشته می‌شود: «جانی دپ؛ برنده‌ی هیچ جایزه‌ای از جشنواره‌ی کارلووی‌واری.»
حال‌وهوای جشنواره در همین تیزر کوتاه منعکس شده؛ ترکیبی از شوخ‌طبعی و وجد و شور به‌همراه ستارگان هالیوودی. همان اول به تماشاگرش این کد را می‌دهد که قرار نیست با مراسمی عبوس مختص روشنفکرها طرف باشید. امسال مهمان اصلی جشنواره راسل کرو است اما در دومین روز سروکله‌ی ایوان مک‌گریگور هم پیدا شده؛ درست در روزهایی که آلیشا ویکاندر و مایکل فاسبندر هم به این شهر کوچک توریستی آمده‌اند. اما این ویترین ماجراست؛ اصل مطلب را می‌شود در خیابان‌ها دید؛ هم مردمی که مدام اطراف کاخ جشنواره حضور دارند هم صف‌های طولانی برای دیدن فیلم‌‌های بخش‌های مختلف. اصراری هست که شوق فیلم دیدن در مردم ایجاد شود و همین است که تماشاگران عادی، کنار منتقد و فیلمساز تک‌تک فیلم‌ها را تماشا می‌کنند. عمدی هست که شهر سرخوش باشد و مردم صبح تا شب از حضور در این کارناوال هنری لذت ببرند. پس از اول صبح تا نیمه‌های شب، گوشه‌وکنار شهر کنسرت برپاست و دکه‌‌های غذافروشی همه‌جا هست. از همه‌جا صدای موزیک و خنده شنیده می‌شود و کنارش، سینماست که می‌درخشد؛ سینمایی از آن مردم. شهر کارلووی واری با سینما زنده شده است و این معجزه‌ی سینماست.